The Story of Bottled Water!!

Plastic Surgery!

Climate Numerology: How Much Atmospheric Carbon Dioxide Is Safe?

From the January 2010 Scientific American magazine.
_____________________________________________




Last December world leaders met in Copenhagen to add more hot air to the climate debate. That is because although the impacts humanity would like to avoid—fire, flood and drought, for starters—are pretty clear, the right strategy to halt Global Warming is not. Despite decades of effort, scientists do not know what “number”—in terms of temperature or concentrations of greenhouse gases in the atmosphere—constitutes a danger.

When it comes to defining the climate’s sensitivity to forcings such as rising atmospheric carbon dioxide levels, “we don’t know much more than we did in 1975,” says climatologist Stephen Schneider of Stanford University, who first defined the term “climate sensitivity” in the 1970s. “What we know is if you add watts per square meter to the system, it’s going to warm up.”

Greenhouse gases add those watts by acting as a blanket, trapping the sun’s heat. They have warmed the earth by roughly 0.75 degree Celsius over the past century. Scientists can measure how much energy greenhouse gases now add (roughly three watts per square meter), but what eludes precise definition is how much other factors play a role—the response of clouds to warming, the cooling role of aerosols, the heat and gas absorbed by oceans, human transformation of the landscape, even the natural variability of solar strength. “We may have to wait 20 or 30 years before the data set in the 21st century is good enough to pin down sensitivity,” says climate modeler Gavin Schmidt of the NASA Goddard Institute for Space Studies.

Despite all these variables, scientists have noted for more than a century that doubling preindustrial concentrations of CO₂ in the atmosphere from 280 parts per million (ppm) would likely result in global average temperatures roughly three degrees C warmer.

But how much heating and added CO₂ are safe for human civilization remains a judgment call. European politicians have agreed that global average temperatures should not rise more than two degrees C above preindustrial levels by 2100, which equals a greenhouse gas concentration of roughly 450 ppm. “We’re at 387 now, and we’re going up at 2 ppm per year,” says geochemist Wallace Broecker of Columbia University. “That means 450 is only 30 years away. We’d be lucky if we could stop at 550.”

Goddard’s James Hansen argues that atmospheric concentrations must be brought back to 350 ppm or lower—quickly. “Two degrees Celsius [of warming] is a guaranteed disaster,” he says, noting the accelerating impacts that have manifested in recent years. “If you want some of these things to stop changing—for example, the melting of Arctic sea ice—what you would need to do is restore the planet’s energy balance.”

Other scientists, such as physicist Myles Allen of the University of Oxford, examine the problem from the opposite side: How much more CO₂ can the atmosphere safely hold? To keep warming below two degrees C, humanity can afford to put one trillion metric tons of CO₂ in the atmosphere by 2050, according to Allen and his team—and humans have already emitted half that. Put another way, only one quarter of remaining known coal, oil and natural gas deposits can be burned. “To solve the problem, we need to eliminate net emissions of CO₂ entirely,” Allen says. “Emissions need to fall by 2 to 2.5 percent per year from now on.”

Climate scientist Jon Foley of the University of Minnesota, who is part of a team that defined safe limits for 10 planetary systems, including climate, argues for erring on the side of caution. He observes that “conservation of mass tells us if we only want the bathtub so high either we turn down the faucet a lot or make sure the drain is bigger. An 80 percent reduction [in CO₂ by 2050] is about the only path we go down to achieve that kind of stabilization.”

The National Academy of Sciences, for its part, has convened an expert panel to deliver a verdict on the appropriate “stabilization targets” for the nation, a report expected to be delivered later this year. Of course, perspectives on what constitutes a danger may vary depending on whether one resides in Florida or Minnesota, let alone the U.S. or the Maldives.

Keeping atmospheric concentrations of greenhouse gases below 550 ppm, let alone going back to 350 ppm or less, will require not only a massive shift in society—from industry to diet—but, most likely, new technologies, such as capturing CO₂ directly from the air. “Air capture can close the gap,” argues physicist Klaus Lackner, also at Columbia, who is looking for funds to build such a device.

Closing that gap is crucial because the best data—observations over the past century or so—show that the climate is sensitive to human activity. “Thresholds of irreversible change are out there—we don’t know where,” Schneider notes. “What we do know is the more warming that’s out there, the more dangerous it gets.”

JUST DO IT!

CNG - Clean ‘N’ Green! तसा नवाच ग्रुप. कोणी सुरु केला? कोणती NGO मदत करते?, काय कामं करतात? कुठे करतात? असे अनेक प्रश्न तुमच्या डोक्यात येतील. तर मुळात सुरुवात कशी झाली हा मुद्दा. शिवाजीपार्क मध्ये रोज येत असलेल्या एकाच्या डोक्यातली हि झकास कल्पना. आपण रोज इथे असतो. कधीकधी तर घरात कमी आणि पार्कातच जास्त पडिक असतो. अर्थात दादर – माहिम भागातल्या प्रत्येक तरुणाचं असच असतं. पार्कचा कट्टा हि हक्काची जागा असते. पण तेच पार्क कचर्‍याने भरलं असताना लोकांना चैन कसं पडतं? ह्यासाठी काहितरी आपणच सुरु केलं पाहिजे असं ठरवुन दादरमधील “मुकुल साठेनं” हा ग्रुप, नपेक्षा “प्रोजेक्ट” सुरु केलाय. मला हि कल्पना आवडली आणि मी व अजुन काहिजण मुकुलला ह्यात मदत करत आहोत. कुठलीहि NGO ह्यात आम्हाला मदत करत नाहिये, किंवा तशी अपेक्षाहि नाहि. आम्हाला इथे हवे फक्त न लाजता काम करणारे जास्तीत जास्त हात. व ह्याची जाणीव असलेले सुजाण नागरीक.

मुकुल सांगतो – “हा विचार अनेक दिवस डोक्यात होता, पण आपण हे कोणाला सांगितलं तर ते वेड्यात काढतील असं वाटायचं! पण एके दिवशी माझ्या ग्रुपसमोर मी हि कल्पना मांडली आणि सगळ्यांना पसंतहि पडली!” मुकुल आणि त्याच्या ग्रुपने एका रविवारी संपूर्ण पार्क भोवती एक चक्कर मारली. कुठे कुठे कचरा पडलाय? कुठे प्लास्टिक जास्त आहे? कचराकुंड्या कुठे आहेत? ह्या सगळ्याचा विचार केला आणि १ नोव्हेंबरला त्यांनी प्रत्यक्ष कामाला सुरुवात केली देखिल. काम आणि एरिया वाढत गेला तशी कचर्‍याच्या पिशव्यांची संख्या वाढत गेली. पहिल्याच रविवारी पार्कातल्या एका कोपर्‍यातुन १२ पिशव्या प्लास्टिक निघाले यात होती मुख्यता गुटख्याची पाकिटे. खालोखाल होते चहा – कॉफिचे प्लास्टिक ग्लास, मग वेफर्स ची पाकिटे, चॉकलेट रॅपर्स वगैरे वगैरे. ८ तारखेच्या रविवारी आम्ही १४ पिशव्या प्लॅटिक जमा करुन ते कचर्‍यात टाकले. कालच्या रविवारी पार्कात कुठल्यातरी सत्संगाच्या निमित्ताने गर्दि असल्याने फक्त ७ पिशव्याच झाल्या पण हेहि नसे थोडके.

कालचा महत्वाचा मुद्दा – एका जॉगिंग करणार्‍या व्यक्तीने स्वत: थांबुन आजुबाजुला पडलेल्या चार सहा प्लॅस्टिकच्या पिशव्या पटापटा गोळा करुन आमच्या पिशवीत टाकल्या आणि परत जॉगिंगला निघुनहि गेला. हे असं झालं कि थोडं समाधान वाटतं, कदाचित आमच्यासारखाच पार्कावर मनापासून प्रेम करणारा कोणीतरी होता, नाव माहित नाहि, चेहराहि लक्षात न रहावा इतक्या पटकन आला थोडि का होईना मदत केली नी गेला. लोकांपर्यंत CNG चे काम पोहोचायला सुरुवात झालीये हे आमच्या दृष्टिने महत्वाचं आहे. तेव्हा मुकुलला मी म्हणालो – “मुकुल यात ह्याने जितकी मदत केली तितकी मदत समोर सत्संगाला आलेल्या गर्दितल्या प्रत्येकाने केली तरी तासाभरात सगळे पार्क चकाचक होईल!” आणि शब्दश: ते शक्यहि होते. शाळेत शिकवतात कि स्वच्छता हे देवाचे रुप आहे वगैरे, पण सत्संग करुन देव मिळवणारेच तिथे कचरा टाकुन जातात तेव्हा त्यांची किव येते. त्यांना आणि इतरांना सांगावसं वाटतं कि “बाबांनो मद्त केली नाहित तरी चालेल निदान कामं वाढवु नका!” अनेक लोकं आम्हांला थांबवुन हे काय करताय? का करताय? ह्याची माहिती घेतात. त्या लोकांना सुध्दा “कामं वाढवु नका!” हे गोड शब्दात सांगतो.

तसा तर हा विषय फार मोठा आहे. ह्याचा एक धागा थेट ग्लोबल वॉर्मिंगपर्यंत जोडताहि येईल. पण फारसे प्रवचन न देता काहि गोष्टि नमुद कराव्याश्या वाटतात. आपण आपल्या पुरती वैयक्तीक आणि सार्वजनिक स्वच्छता बाळगली तरी खूप काहि बदलु शकेल. अर्थात प्रत्येकाने हा विचार करायला हवा. स्वत:ला “सुशिक्षित” म्हणवणारे आणि चकाचक ब्रॅंडेड कपडे – बुट घालुन वावरणारे जेव्हा वेफर्स खाऊन त्याचे पाकिट चुरगाळुन रस्त्यात फेकतात, कोल्ड्रिंकचे ग्लास रेल्वेच्या रुळांत फेकतात तेव्हा त्रागा होतो. माजी राष्ट्रपती डॉ. अब्दुल कलामांनी आपल्या एका भाषणात एक अचुक उदाहरण दिले होते – “आपण परदेशात गेल्यावर तिथले स्वच्छतेचे नियम पाळतो कारण माहित असतं कि चुकले तर पकडले जाऊ आणि डॉलर्स मध्ये दंड भरावा लागेल. पण ज्या क्षणी आपण भारतात उतरतो लगोलग हातातला कचरा खाली पडतो आणि घरी आल्यावर मात्र बाहेरच्या देशात किती स्वच्छता आहे हे आपण इतरांना सांगतो!” हे कुठेतरी बदलायला हवं.

शहरातच कशाला? गेल्यावर्षी मी कोयना अभयारण्यात व्याघ्रगणनेसाठी गेलो होते तिथेहि गुटख्याची काहि पाकिटे आढळली होती. डोकं फिरणं सहाजिक आहे पण आपल्याला हे मान्य केलं पाहिजे कि प्लॅस्टिक हा आपल्या आयुष्यातला अविभाज्य भाग झालाय, त्याला आता हद्दपार करणे शक्यहि नाहि. पण आपण त्याचा वापर शक्य तितका कमी करु शकतो. पावसाळा वगळता एरवी ७-८ महिने आपण कापडि आणि कागदि पिशव्या वापरु शकतो. चॉकलेट ची रॅपर्स, चहा – कॉफिचे ग्लास आपण सार्वजनिक कचराकुंड्यातच टाकायचे कष्ट घेतले तर BMC चे काम आपोआप कमी होईल. आपण फक्त महानगरपालिकेला शिव्या देण्यात धन्यता मानणे मुर्खपणाचे आहे. आपण काय करतो? किती कचरा करतो? हे बघुन त्यात चांगला बदल घडवणे गरजेचे आहे. यात नुसता प्लॅस्टिकच नव्हे तर कुठल्याहि प्रकारचा कचरा सार्वजनिक ठिकाणी टाकणार नाहि हा नियम प्रत्येकाने स्वत:पुरता तरी पाळावा.

तर पुन्हा मुळ मुद्याकडे – प्रत्येक रविवारी सकाळी ९:३० वाजता आम्हि शिवाजीपार्क जीमखान्यापाशी भेटतो. तिथे सर्वानुमते शिवाजीपार्कचा कुठला एरिया स्वच्छ करायचा हे ठरतं आणि ग्रुप तिथे सरकतो. सध्यातरी महिन्यातुन एक रविवार दादर चौपाटी साफ करायचे ठरते आहे. खरंतर दादर चौपाटि साफ करणं हे सध्या आमच्या आवाक्यापलीकडचं काम आहे हे समजतय, पण कुठुनतरी सुरुवात केलीच पाहिजे. मुळात दादर चौपाटिवर लोकं जात नाहित कारण ती अस्वच्छ आहे आणि ती दुर्लक्षीत राहिल्याने अजुन अस्वच्छ होते आहे.

काहि महिने असेच काम करुन दादर चौपाटि व शिवाजीपार्क जर आम्हि साफ करु शकलो तर पुढील निवडणूकित आम्हि “कार्यसम्राट” म्हणून निवडुन येऊ. हा विनोदाचा भाग सोडला तर महापौर निवासाच्या मागचा समुद्रकिनारा कचर्‍याने भरलेला असतो आणि महापौर निवासाच्या गेट शेजारच्या बसस्टॉपवर “keep Mumbai clean!” चा मुंबई महानगरपालिकेचा बोर्ड लागलेला असतो ह्यापेक्षा मोठा विनोद क्वचितच दुसरा असेल.

असो, सध्या तरी आम्हांला गरज आहे कुठलीहि अपेक्षा न ठेवता आम्हांला मदत करणार्‍या लोकांची. “आम्हि” तुमची वाट बघतोय!


ऑरकुट आणि फेसबुकवर आमच्या ग्रुपच्या कम्युनिटिज आहेत, त्यांना भेट देऊन त्यात सहभागी होऊन तुम्हि आमच्या कामात सहभागी होऊ शकता, इ-मेल करुन आपल्या नविन कल्पना आमच्यापर्यंत पोहचवुन त्या कल्पना राबवायला मदत करु शकता. -

Click here for Orkut community Link
.

Click here for Facebook group link


cngmumbai@gmail.com



- सौरभ वैशंपायन.